Here comes the sun

“Çok soğuk,” “üşüyorum,” kelimelerinin ağzımdan eksik olmadığı kış mevsiminden hoşlanmadığımı (nefret ediyorum demek istemedim şuan - ama aslında nefret ediyorum) benimle kışın birkaç saat sokakta vakit geçirmiş olanlar bilir. Ne psikolojik ne de fiziksel olarak kaldıramadığım çok açık. Gri bir havaya günaydın diyemiyorum ben. Soğuk rüzgârlar estiğinde kemiklerim acıyor. Cildim geriliyor, içindeki nefreti atmak için çatlıyor belki de ellerim. “Renkli günleri yaşamak varken neden kış?”

Ama… Hep bir “ama” var galiba hayatta. İşte bugünkü gibi yazdan kalma bir güne uyandığımda da “Belki de kış bu yüzden vardır,” diyorum. Birkaç ay sonra gelecek güzel mevsimi bize hatırlatıp onun uğruna her sabaha uyanmak içindir belki de.

İki yıl öncesini hatırlıyorum şimdi. Yatağımdan kalkmak istemediğim - ve kalkmak zorunda olmadığım - sabahlardan birinde yatağımın yanındaki pencerenin perdesini açıp gökyüzüne bakıyordum. O evde yaşarken en sevdiğim “şey”lerden biri de buydu aslında: Yatarken gökyüzünü izlemek. İşte, o sabah gökyüzü griydi ve yağmur yağıyordu. Mutsuzdum. O sıralar mutsuzdum zaten. Sonra - ismini neden yazmak istemedim, bilmiyorum - benimle bir şarkı paylaşmıştı O. “Here comes the sun.” Bana sıcak diyarlarından güneşi yolladığını ve yarın benimle birlikte olacağını söylemişti. O günüm ertesi günün sabahına uyanışımı hayal etmekle geçmişti. “Bana güneşi yolladı ve yarın sabah burada olacak.” diyordum. Gece yatarken açık bırakmıştım perdeyi. Ertesi sabah penceremden bana gülümseyen güneşi hâlâ hatırlıyor ve sıcaklığını hissediyorum.

Bugün de güneşin gülümsediği ve bizi ısıttığı günlerden biriydi. Ocak ayının bir Pazar günü - Benim için herhangi bir Pazar değildi üstelik. Nedenini söylemeyeceğim, ama güneşe ihtiyacım vardı. Belki de farkında olmasak da biz, yine O yollamıştır sıcak diyarlardan. Belki de gittiğinde güneşi bırakıyordur bana beni ısıtsın diye. Gülümsesin bana, gülümsetsin beni diye.

“Little darling, it’s been a long, cold lonely winter… Here comes the sun…”